తల్లి పేగుని తెంపుకుని
విడివడిన క్షణం
నువ్వు అడుగుపెట్టింది
విశాలమైన ప్రపంచం లోకి కాదు
ఒక శాశ్వతమైన ఒంటరితనం లోకి
నడక నేర్చింది మొదలు
పరిగెడుతూనే ఉంటావు
ఒంటరిగా...
నడిచి నడిచి పరిగెత్తి
పరిగెత్తి
పరిగెత్తి పరిగెత్తి నడిచి
నడిచి
వెనక్కి తిరిగి
చూసుకోవాలనుకున్నావో అంతే
అక్కడా నువ్వే నిలబడి
ఉంటావు
అదే ఒంటరి తనాన్ని ఆనుకుని
నీ నీడ!?
ఎక్కడో ఉంటుంది చూడు
ఒంటరితనపు నల్లటి ముసుగు
కప్పుకుని
హహహహ....మనసు!!
అక్కడ కనిపిస్తున్న
బండరాళ్లని ఎత్తి చూడు
కింద కుళ్ళిపోయిన అనాధ శవమై
కనిపిస్తుంది
పుడుతూనే బంధాన్ని
తెంపుకున్నావే
మరి బ్రతుకంతా ఏ బంధం
తోడొస్తుంది?
బంధాలనీ, అనుబంధాలనీ నీ
చుట్టూ నువ్వల్లుకున్న
భ్రమలన్నీ నిన్ను
చక్రభ్రమణంలో వేసి తిప్పుతాయి
తిరిగి తిరిగి చూస్తే
నువ్వు ఉన్న చోటే ఉంటావు
అంతే ఒంటరిగా...
పిచ్చెక్కి, బట్టలు
చింపుకుని
నడి రోడ్డు మీద నగ్నంగా
నిలుచున్నా
నీవైపు ఎవ్వరూ కన్నెత్తి
చూడరు
పొలికేకలు పెడుతున్న గొంతు
పొలమారి
మౌనమనే సముద్రంలోకి దూకి
కొట్టుకుపోతావు
ఒంటరి నావలా
సంభాషణకి తావులేని,
సంఘర్షణకి ఓపికలేని
వెర్రి ఒంటరి పీనుగు
నువ్విప్పుడు
జ్ఞాపకాలనుకుని నువ్వు
పోగేసుకున్న చెత్త తగలబడి
కవురు వాసన కొడుతుంది
ఆ మంటలలోనూ నువ్వే తగలబడుతూ
ఉంటావు
ఆ ఒంటరితనపు చితిపైనే
పగిలిన నీ కపాలపు ముక్కలు
ఒక్కొక్కటిగా విడివడతాయి...
ఒంటరిగా...!!
1 comments:
ఆలోచింప చేసే కవితలు రాస్తున్నారు ! మీరు మరి, తరచూ ఎందుకు రాయరు ?
Post a Comment