నిజం...
నా నిశ్చల నిర్జీవ ప్రపంచానికి ప్రాణం పోస్తుంది నీ నవ్వు
కొత్త జీవమేదో నాలో నింపే అమర ఆయువేమో నువ్వు
కాకుంటే, నలుపు తప్ప మరో రంగంటూ ఎరుగని నా కళ్ళలోకి
ఇన్ని
కాంతులెలా వస్తాయి?
సాగర ఘోషే కాదు చల్లగాలులూ మనసున వీస్తాయని తెలిసింది
నిన్నుచూసాకే కదా
నిన్ను చూసే ఆ ఒక్క క్షణం కోసం
కొన్ని వేల కోట్ల విరహాలని అనుభవించటం అలవాటయ్యింది కూడా
అప్పుడే
నిరంతరం అంతరంగ తరంగ ధ్వని మాత్రమే వినగల నాకు
సంగీతాన్ని పరిచయం చేసింది నీ మాట
కొన్ని క్షణాల నీ సాంగత్యంలో
అనంతమైన ఆనందాన్ని
అనుభవిస్తుంది నా మది
నీ ఆలంబనామ్రుతాన్ని ఆస్వాదిస్తూనే
నీ ఆలింగనానికై
పరితపించే నా అత్యాశ ఆత్మని కూడా
నీ సుతిమెత్తని స్పర్శతో మన్నిస్తూ
అది మంత్రమో, మాయో, మరింకే అపూర్వ అద్భుతమో
నేను
తేల్చుకునేలోపే వెళ్ళిపోతావు
మరికొన్ని వేల కోట్ల విరహాలని వరంగా ప్రసాదించి
కనుమరుగైపోతావు
అయినా బాధెందుకు? మళ్ళీ నువ్వూ, నీ నవ్వు కనిపించేంతవరకు
ఈ విరహాన్నంతా పోగేసి వసంతంగా మార్చుకునే విద్యని
ఎప్పుడో
నేర్పించావుగా
ఆ వసంతపు వనంలో మనం..
జగత్తులోని శాంతమంతా కొలువైన నీ ఒడిలో నేను...
నన్ను ప్రేమగా పొదవుకుని, అదుముకుని, హత్తుకుని నువ్వు...
నీ ఒడిలో ఆ ప్రేమలో నీవాడినై, పసివాడినై, లాలనాభారిత నీ
చేతులలో బంధీనైపోతూ నేను...
నన్ను, నా మనసును, నా సర్వేంద్రియాలనూ శాసించి, నియంత్రించే
ఆ చిరునవ్వు నవ్వుతూ నువ్వు...
1 comments:
enti priyagaruu premalo paddaraa..!
Post a Comment