ఒక చిన్ని కోరిక.....




తెలతెలవారుఝామున
తెలతెల్లని తెలిమంచు తుంపరలు
తడితడిగా తడుముతుండగా...
సాగర తీరంలో, నీ సాంగత్యంలో...
తరుణాదిత్యుని అరుణిమను ఆస్వాదిస్తూ,
పతగపతులను పలకరిస్తూ,
తథాగతుని తిలకిస్తూ,
తన్మయమై, తమకానందమై....
ప్రభాత ప్రత్యూషమును వీక్షించాలని ఉంది ప్రియా...!
నా ఈ చిన్ని కోరికని మన్నిస్తావా....?
ఒక అద్భుతమైన అనూషమును నాకు అందిస్తావా.....?





యా అల్లా....!!





అక్కడ పరదాల మాటున ఫత్వాలు ఎరుగని నీడలు కదలాడుతూ ఉంటాయి...!
హిజాబుల ముసుగులో హిసాబ్ తేలని ప్రశ్నలు వేళ్ళాడుతూ కనిపిస్తాయి...!
వెలుగు రేఖలకైనా చోటులేని ఇరుకు ఆవాసాలలో
చీకటి రంగుతో సహవాసాలు చేస్తున్న చూపులు,
ముజాహాబ్లు అంటుకుని మసిబారిపోయిన గోడల మధ్యన
ముడుచుకుపోయి, నలగిపోయిన మనసులు ఎదురవుతాయి...!
రెక్కలు కత్తిరించి పంజరంలో పడవేయబడ్డ పక్షులు
ఊచల కమ్మీలలోంచి చూస్తుంటాయి...!
ఆంక్షలు , ఆంక్షలు.... ఎటు చూసినా అడ్డుగోడలు ...
షబాబ్ శాపం ఒంటికి చుట్టుకుంటుంది...
గరీబ్ భూతం వెంటాడుతుంది...
అరబ్ అత్తరు ఒలికి బ్రతుకు బుగ్గవుతుంది ...!!




ఫత్వా= పరిష్కారం
హిజాబ్ = బురఖా
హిసాబ్= లెక్క
ముజాహాబ్ = మతం
షబాబ్= యవ్వనం 



కన్నీరు





సంతోషాన్నిరెట్టింపు చేస్తుంది

బాధని సగం పంచుకుంటుంది

మనసు భారాన్ని తగ్గించేస్తుంది

ఒక లాలనాభరిత స్పర్శతో చెక్కిలి నిమిరి

తన ప్రేమనంతా తెలియజేస్తుంది

కంట నలుసు పడినా ఒప్పక

ఉప్పెనై ఉవ్వెత్తున ఎగసి పడుతుంది

ఎంతో సున్నితమైనది

మరెంతో స్వచ్చమైనది

జంట జాబిలుల దీపిక

కంటి కొలనులో నీరజ

నేల జారు నేత్రజ

కలల పంటకు సాగు నీరు

మృదుభావాల మూర్తీభవం

మనిషికున్న అతి పెద్ద ఆత్మీయ నేస్తం

అన్నీ తానే....






పునర్జన్మ



మెలితిరిగి చిక్కులు పడిపోయిన చేతి గీతలను సరిచేయాలని ఉంది

అక్షరాలన్నీ చిందరవందరైన నుదుటి రాతని తిరిగి రాయాలని ఉంది

ముక్కలైపోయిన మనసుని మరల అతకాలని ఉంది

అంతరించిపోయిన అంతరాత్మకు ఆయువూదాలని ఉంది

అమ్మ కడుపులోనుంచి మరొకసారి జన్మించాలని ఉంది


ఎర్రటి చారికలు



బీటలు వారిన నేలలా...
పగిలి పోయిన అద్దంలా...
చిక్కుపడిన దారంలా...
ముక్కలైన హృదయంలా...
నీకోసం కరిగి, కన్నీరై, బరుఎక్కిన కనులలో
ఎర్రటి చారికలు
దిశలు దిశలుగా విచ్చుకుని చూస్తున్నాయి...
ఏ దిశలో నీవున్నావో తెలియక ...!!!

తన్వీ


అందాల అంగడి బొమ్మ తాను...
అంగడికే అందం తాను...
అమ్మ అనారోగ్యమో,
నాన్న అప్పుల బాధో,
ప్రేమించిన వాడి మోసమో,
పిల్లల ఆకలో,
కటుంబ భారమో,
భారమనుకున్న కుటుంబమో
చూపించిన దారిలో అలుపెరగని బాటసారి తాను...
బ్రతుకు పోరాటంలో గెలుపెరగని యోధురాలు తాను...
విలువలు లేని వీధుల్లో వెలవెలబోతుంది తాను...
రోజుకొక పేరుతో పిలువబడే అనామిక తాను...
పూటకొక కొత్త పరిమళంతో విరబూయు మల్లిక తాను..!

నిత్యం విషసర్పాలు సంచరించే శరీరం
కొన్ని కోట్ల కాట్లు వేయించుకుంటుంది!
సగం కాలిన సిగరెట్ట్టు పీకలతో
అదనపు సింగారాలు చేయించుకుంటుంది!
చీకటి సాక్షిగా చిద్రమైపోతున్న బ్రతుకు
కొన్ని వేలసార్లు చచ్చిపోతుంది!
పందిరి మంచానికి కట్టిన పూల మాలలకి
అంతరాత్మ ఉరేసుకుని వేళాడుతుంది!
మగ కత్తుల వేటుకి తెగి పడుతున్న మానాన్ని చూసి
మనసు మౌనంగా రోదిస్తుంది!
పీడ కలల్ని పొదవుకున్నతన కళ్ళు...
ఒక్క కన్నీటి బొట్టైనా రాల్చలేవు!
రహస్యమంటూ ఎరుగని తన ఒళ్ళు...
పక్క మీద తప్పా పనికిరాదు!!

తానొక అలౌకిక..
తానొక పరాజిత..
తానొక విధి వంచిత...
తానొక అనర్ధ అశాతీత అనాధ..!!





అంతర్మధనం


ఆశ నిరాశల అంతర్మధనం
అందిస్తోంది హాలాహలం
నిండిపోతోంది నా గుండె గరళం
రమ్మనంటోంది నన్ను మరణం






నేను అసంపూర్ణుడను





అసంపూర్ణమైన  అక్షరాలతో నా విధిరాత  లిఖించబడింది.
అసంపూర్ణమైన  అవయవాలు  నాకు అమర్చబడినాయి.
అసంపూర్ణంగా పుట్టి, అసంపూర్ణంగా పెరిగి,
 ‘అసంపూర్ణుడి’గా  ముద్రించబడ్డాను.
కన్నవాళ్ళకి నేనొక పరువునష్టాన్ని!
తోడబుట్టినవాళ్ళకి బ్రతుకు భారాన్ని!!
నాకు పేరు లేదు, ఊరు లేదు, సమాజంలో చోటు లేదు.
నన్ను అక్కున చేర్చుకోని ఈ సమాజం...
నన్ను ‘లెక్క’ చేయని ఈ సమాజం...
నా హక్కులను మాత్రం లాగేసుకుంది!!
నా శరీరమొక వినోద వస్తువు
నా వేషమొక వింత జంతువు
గుర్తింపు లేని నా ముఖం పైన
నా భావాలను కనిపించనియ్యక ఉండేందుకు
 రకరకాల రంగులతో కప్పుతాను
అసంపూర్ణమైన ఈ శరీరంలో సంపూర్ణమైన మనసొకటుంది
అది నవ్వుతుంది...
ఏడుస్తుంది...
ఆశపడుతుంది....
ఎన్నెన్నో భావాలను మోస్తుంది....!
కొన్ని వేలసార్లు ముక్కలవుతుంది...!!
కానీ... దాని ఆచూకి కనుగునేదెవ్వడు?
దాని గోడు వినేదెవ్వడు?
రోజూ ఎన్నో రకాల చూపులు నన్ను తాకుతాయి
ఆకలిగా చూసేవి, అసహ్యంగా చూసేవి,
అలవాటుగా చూసేవి, ఆటపట్టింపుగా చూసేవి,
ఎన్నో, ఎన్నెన్నో చూపులు నా శరీరంగుండా దూసుకెళతాయి
కానీ... నా కళ్ళు మాత్రం ...
నన్ను కూడా ‘మనిషి’గా చూసే చూపు కోసం వెతుకుతాయి
వెతికి వెతికి అలిసిపోయి, నీరైపోయి 
ఏ ‘పరిపూర్ణుడి’ మంచం మీదనో ఇంకిపోతాయి!!








నీకు తెలుసా...



ఎంత  కన్నీరు  కార్చానో..

కనుపాపలలో  నీ రూపాన్ని  కరిగించేందుకు!

ఎంత వ్యధనోర్చానో..

ఎదలోని  నీ జ్ఞాపకాలని  చేరిపివేసేందుకు!

ఎన్నిసార్లు  ఆహుతయ్యానో..

అంతరాత్మలో   నీ అస్తిత్వాన్ని  ఆర్పివేసేందుకు!

ఎన్నిస్సార్లు  మరణించానో..

మదిలోని  ప్రేమను  మరిచిపోయేందుకు!!



నా పిచ్చి మనసు!


ఏమిటో ఈ పిచ్చి మనసు!
నిన్ను చేరాలని పరుగులు తీస్తుంది
నిన్ను తాకాలని ఉరకలు వేస్తుంది
నీ మాట వినగానే పులకించి పోతుంది
ఎన్నో ఊసులను మోసుకువస్తుంది
ఎడురుపడగానే మూగబోతుంది
అంతలోనే గుబులు పడుతుంది
అంతులేని విరహాన్ని అనుభవిస్తుంది
ఒక్క క్షణం నీవు కనబడకుంటే.... తన ప్రాణమే పోతుంది...!!

తరించి పోనా ....!



విరించి లిఖిత కర రేఖల మాటున దాగి ఉన్న ఓ అజ్ఞాత ప్రేమికా...

అరచేతిని తడుము స్పర్శలోని తడి నీ పాదాలనంటిన చాలు
నా హృదయాంతరాలలో విహరించు ఓ అపురూప నేస్తమా ...
గొంతు దాటు మౌనం నీ ఎదలోయల అంచులలో ఒక్కమారు ప్రతిధ్వనించిన చాలు
ఊపిరి తీగలపై ఊయలలూగు ఓ నా ఆరో ప్రాణమా ...
నా తుది శ్వాస లోని వెచ్చదనమైనా నిను తాకిన చాలు

ఎగిరి పోవే మనసా...




నేల పైనే నింగి సాక్షాత్కరిస్తుంది
నింగి అంచులలో నడచినట్టు తోస్తుంది
నవ్వు కూడా నదివెల్లువైపోతుంది
ఊహలన్నీ పాలపిట్టలై పరుగులు తీస్తాయి
పలుకులన్ని పారిజాతాలల్లె పరిమళిస్తాయి
రంగులు రంగులు
ఎటు చూసినా రంగులు
కనులకంతా విందులు
ఉదయపు తొలికిరణం మొదలు
రేయి మలిఘడియ వరకూ అంతా ఆనందం
ఏదో తెలీయని తారంగం
వేసవిలోనైనా చలిమంట వేసే వెర్రి వయసుతో కూడి
మతిలేని మనసు చేసే వీరంగం
అంతా కోలాహలం
అర్ధంకాని గందరగోళం
అందమైన రెండక్షరాల పదం ఆడే ప్రణ(ళ)య తాండవం
ఆ ప్రళయ కాల అలలు చుట్టుముట్టి
ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసి ఊపిరిని లాగి మింగేసినప్పుడు
నాడులన్ని స్థంబించి
బీటలువారిన గాజు హృదయం ముక్కలుగా పగిలినప్పుడు
ఆ ముక్కలనే రెక్కలుగా చేసి పైకెగరగలిగితే
ఆత్మవిశ్వాసమే ఆయువై
ఆత్మాభిమానమే ధైర్యమై
సాగే ఆ పయనానికి ఆకాశమే హద్దు . . !


తీయటి కన్నీరు ...




గుప్పిట తెరవగానే మిణుగురులు 
మిలమిలలాడుతూ బిలబిల ఎగురుతూ నా భుజంపై వాలాయి 
ఆ మినుగురుల మిసిమి వెలుగులో పసితనపు స్మ్రుతులెన్నో కదలాడుతున్నాయి 
నింగి దిగివచ్చిన తారకల్లా నా చుట్టూ నాట్యమాడి 
నన్ను తమ రెక్కలపై ఎక్కించుకుని గతకాలపు లోకాలలోకి పరుగుతీశాయి 
అడుగడుగునా కనిపిస్తున్నఆత్మీయ నేస్తాలు...  
ప్రతి మలుపులో పలకరించు ప్రాణ స్నేహాలు... 
మరలిరాని ఆ మధుర క్షణాలని పూవులుగా అందించి నాకు స్వాగతం పలుకగా 
అనుభూతో, ఆనందమో తెలియని ఒక భావావేశం పెల్లుబికి
తీయటి కన్నీరై  చెక్కిలిని మృదువుగా నిమురుతూ జారుతుంది...! 

స్త్రీ





తానొక ఆద్యంతాలు లేని పదం
కళ్ళు తెరవక మునుపే కన్నుమూస్తుంది 








తానొక విష వలయంలో కమలం 
రేకువిప్పకుండగనే వాడిపోతుంది







తానొక అందమైన హరివిల్లు 
విషమొకటి వొలికి వివర్ణమవుతుంది






తానొక అరవిరిసిన పుష్పం 
నెత్తుటిలో తడిసి ముద్దవుతుంది






తానొక స్వచ్చమైన శ్వేత ముత్యం
ముక్తాగార కారాగారంలో బంధీయైపోతుంది








తానొక చీకటి గుహలో దీపం
ఆ దావానలంలో దహించుకుపోతుంది 







తానొక పరిమళం తగ్గిన మరువం
వెలివడి వీధిన పడుతుంది

 స్త్రీ...
తానొక ఒంటరి అక్షరం..!! 
సృష్టి మొదలు, నేటి వరకూ 
తన ఉనికి కోసం తాను వెతుకుతూనే ఉంది !
గెలుపెరుగని ఒంటరి పోరాటం సాగిస్తూనే ఉంది !!

ప్రియమైన నీకు, ప్రేమతో నేను...





ప్రియమైన నీకు,

నిన్నటి నీ లేఖ ఇప్పటికి అసంఖ్యాకంగా చదువుకున్నాను..!
 (అందులోని నీ ముద్దులని కూడా...)
లేఖను విప్పగానే నా చుట్టూ ఒక సుమనోహరోద్యానవనం పరుచుకుంటుంది
నీ అక్షరాల పూవులన్నీ నా ఎదపై జారిపడి, ఒళ్ళు జల్లుమనిపించి, గొల్లున నవ్వుతాయి 
ఆ తన్మయత్వంతో నా అరమోడ్పు కన్నులు నీ పదాల అల్లిక వెంట పరుగుతీస్తాయి 
ప్రతి అక్షరంలోనూ కురిసేటి ప్రణయ జల్లులో నా హృది తడిసి ముద్దవుతుంది
ముద్దులొలుకు నీ చేతి రాత చూసి నా మెడలోని ముత్యాల హారం వెలవెలబోతుంది
నీ తేనెల మాటల ఊటలో మనసు మునిగి తేలుతుంది 
కుహూరవేదో నా చెవిలో నీ వేణువూది పోతుంది 

అంతలోనే అంతులేని దిగులేదో వచ్చి కమ్ముకుంటుంది 
నీవు వచ్చే రోజు కోసం నా మనసు అనుదినం ఆరాటపడుతుంది.
నిన్ను చూసే క్షణం కోసం నా కళ్ళు ప్రతి క్షణం కలవరిస్తున్నాయి
కలవరింతల కాలం నాలో కలత రేపి కునుకు రానీయకుంది 
స్వప్నదీపికలు కొడిగట్టి నిన్ను చూపకున్నాయి 
ఎదురుచూపుల ప్రవాహంలో ప్రతిరోజూ ఈదులాడుతాను
ఈ విరహ వేదనింక ఎటులోర్తునని నా ఎద నాకే ఎదురుతిరుగుతోంది

ఉషోదయాన నీ వదనారవిందము తిలకించు భాగ్యమెపుడో కదా..!
తుషారకరుని నిశాలను నీతో కలిసి ఆస్వాదించు పూర్ణిమెపుడో కదా..! 
నీ రాక తెలుపు చిరుగాలుల చలనాల స్పర్శ ఏనాటికో కదా..! 
మన మన్దీపికల వెలుగులో ఇరువురి మరీచికలొకటై
 మంజుల నందనము చేయు నిమిషమెపుడో కదా..!

 మది తృష్ణ తీర్చు చిరుజల్లులు నీ లేఖలు 
 ప్రతీక్ష పూరించు పండు వెన్నెలలు నీ లేఖలు 
కదంబవాయువుల చేత కబురంపుట మరువకుమా.....
నీ ఆలింగనైశ్వర్యములకై నిరీక్షించుచు.....


-ప్రేమతో నేను 

Popular Posts

.